கடவுளைபற்றியவிஷயம் யாது...

நாம் உலகை காண்கின்றோம் நம்மால் முடிந்தவரை அதைபற்றி ஆராய்கின்றோம்.எனினும் உலகங்களின் உன்மை நம்அறிவுக்குள்அகப்படாதப்படி அளவற்றுக் காணப்படுகின்றன.கடவுளப் பற்றிய விசயமும் அத்தகையதே.கடவுளப்பற்றியும் நம் மதங்கள்வர்ணித்து வர்ணித்து அளவில்லாமற் கூறுகின்றன. ஆயினும் சாமானிய மனித அறிவு அவை யொன்றையுங் காண முடியாமல்இருப்பதால் மனிதனுக்கு(நமக்கு) க் கடவுளப்பற்றிய எண்ணற்ற பிரச்சினைகள் எப்போதும் எழுந்துக்கொண்டேயிருக்கின்றன.எனவேஉலகம் -கவுள் என்றஇரண்டின் பிரச்சினைகளும் உயிராகிய நமக்கே மிக அதிகமாக இருந்து வருகின்றன. ஆகையால்உயிராகிய நான் யார் என்ற ஆராய்ச்சியே முதன் முதலில் மேறக்கொள்ளத்தக்கது.கடவுளையும் உலகையும் பிறகு பார்த்துக் கொள்வேம் உன்னை முதலில் அறி என்ற தன்மையறிவின் அவசியத்தைமுதலில் பார்போம் தன் கண்ணில் அணிந்திருக்கும் கண்ணாடி என்ன நிறம் என்று அறியாத ஓருவன் அவ் வர்ணக்கண்ணாடி மூலம் பார்த்து மற்ற பொருள்களின் உண்மையான நிறத்தை எப்படி தீர்மானிக்கமுடியும்.

One should not think that Brahmacharya is to be observed only by the pious; it is equally efficacious to those who do not care for religion, who do not believe in God or transmigration of the soul or in the Vedas. Because 'the six treasures', as they are called, viz. the control of the senses and the mind, forbearance, abstinence, faith, and mental concentration--all of which are included within Brahmacharya--are of the highest value to those who want their own good and that of their country, be they materialists or unbelievers in salvation or in the hereafter. Those among the materialists who are good and great have a very high regard for these 'six treasures'. Those who do not possess one or other of these six treasures, can never achieve anything really great. These are indeed six treasures.

What do they care for in the world--those, who have control over their passions and their mind? He is really poor, a beggar, who does not possess these six merits even though he be a mighty emperor. A moneyed or propertied man passes his days in fear or anxious thoughts, but the possessor of these six virtues is greater than monarchs, is even worshipped by the gods. He is filled with bliss and contentment to overflowing. Out of the fullness of these 'six', earned by him, he can freely give to others. What can give more joy than this? In times of danger the rich flee for their lives leaving their friends and relatives to their fate, whereas those who are rich in these six superior merits pass their days without the least trace of fear--nay, they encourage and help others. Those who possess Brahmacharya are real lovers of their country. Blessed indeed are they.

Conclusion

Conclusion

The world as it is, is full of misery; but it lies within the power of each man and woman to transform it into all-bliss. Every man is God, every woman is none else but the Divine Mother. Change thus your present outlook on life, and the kingdom of Heaven is now and here. Brahmacharya is at once the means and the goal of life.

The Greatest Friend

Remember this, O mind! Nobody is your own; Vain is your wandering in this world. Trapped in the subtle snare of maya as you are, Do not forget the [Divine] Mother's name. Only a day or two men honour you on earth As lord and master; all too soon That form, so honoured now, must needs be cast away, When Death, the Master, seizes you. Even your beloved wife, for whom, while yet you live, You fret yourself almost to death, Will not go with you then; she too will say farewell, And shun your corpse as an evil thing.

Spiritual Friendship

Spiritual Friendship

In our spiritual journey, we may first conceive of God as external, as a being somewhere outside our mind, and try to relate ourselves with Him or Her. What form that relationship takes depends on how we look upon God and our temperament. But whatever be the approach, we thus try to keep the company of God through our thoughts, words and actions. Through this frequent company, and later constant company, closeness becomes established. This closeness is a kind of friendship. When our friendship deepens, our friend comes closer to us. God, who was outside us, comes closer to us and is recognised as someone within us or a part of us.

As stated earlier, friendship can be between two equals. We might now object that one cannot approach God as an equal. Some may consider it as an act of blasphemy to call God as friend. This is so because we are accustomed to look upon God as a Giver and ourselves as supplicants. It is fine to approach God as a powerful being from whom we can ask for the things we need in life. There is nothing wrong in that approach. However, if we are to grow spiritually, the relationship with God has to mature to be based on love. We have to transcend this attitude and develop a sense of deeper relationship with God.

Vedanta teaches that God, the omniscient, omnipotent, omnipresent ruler of the Universe, is the same as the Spirit within us. Our essential nature is not body or mind, but Spirit, divine. This is why it is said, `God made man in His own image.' Our true nature is divinity. He is divine and we too are divine. That is why it is acceptable to approach God as friend. But then the question is, how can we cultivate friendship with God? Sri Ramakrishna gave simple guidelines for developing a sweet and friendly relationship with God. He told `M' that the method to do so is to `Repeat God's name, sing his glories and keep holy company.'⁵

In Hinduism this friendly relationship with God (sakhya-bhava) is a well-accepted form of reaching God. This attitude is spiritually as effective as other ways of reaching God. This is confirmed by Sri Ramakrishna's own testimony. He practised sakhya-bhava during his sadhana period and amply reaped its rich harvest

When one develops deep relationship with God, one develops a friendly attitude with all spiritual aspirants also. This leads to developing a friendly attitude towards all spiritual traditions as well. One need not have to become a Buddhist or a Christian or a Muslim or a Hindu, but one can learn from them by being friendly. By approaching all traditions in spirit of friendliness, we open our mind to the wisdom of those traditions. This leads to our sharing of mutual wisdom. In that exchange, both sides benefit, and through this spiritual friendship, they help each other in their common spiritual journey.

One needs friendship, even more spiritual friendship where one can discuss, share and derive strength from each other's company. In a way, true friendship is possible only through those people who have some form of spiritual qualities as their basis. For friendship requires self-sacrifice and self-control and that is what spirituality is all about.

பக்தி என்ப தென்ன?ஓருத் தொடர் கல்வி ஆழ்ந்து படிக்கவும்

பக்தி என்ப தென்ன?

அது ஓரு பிரிய வுணர்ச்சி,அன்புணர்வு,இப் பிரிய வுணர்ச்சி எல்லா வுயிர்களிடமும் இயல்பாக எப்பொழுதும் விளங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது.எவன் எதை விரும்பிகிறானோ அவன்அதை பக்தி செய்கிறான் என்றே பொருள்.எல்லா வுயிர்களிடமும் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் இவ் வன்பு தன் பரிசுத்த இயல்பு நிலையிற் கங்கா ஜலம் போற் பரிசுத்தம்மானது. ஆனால் எடுத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் பாத்திரத்தின் சுத்தாசுத்தத் தன்மைக்கேற்ப,ஓரேகங்காஜலமே யாயினும் உபயோகத்தின் போது உயர்வு தாழ்வுகளை யுடைய தாகின்றதன்றே,அவ்வாறே ஜீவர்களின் சித்தாசுத்திக் கேற்ப பக்தியும் படிப்படியான உயர்வு தாழ்வுகளை உடையதாகின்றது,இவ்விதம் உயிர்களிடம் காணப்படும் பக்தி அல்லது அண்புணர்ச்சியை அதன் சுத்தாசுத்தத் தன்மைக் கேற்ப ஐவகையாகப் பிரிக்கலாம்.

வேதம் என்பது அறிவு,அவ் வறவோர் கண்டறித்து உலகினாக் கீந்த ஓழுக்க நெறிகளே வேதம்,ஆதி மனிதனிடம் புயல் வீசிக்கொண் டிருக்கும் உலகாசை வெறியாகிய அசத்தப் பிரிய வுணர்ச்சியை அதாவது “விஷய பக்தியை” க் கிரம்மாகத்தான் சுத்தம் செய்ய வேண்டியிருக்கின்றது. பக்தி சுத்தீகரிக்கப்படும் பள்ளியாகிய வேத்த்திடம் இதுவரை வந்து சேராத மனிதன் மிருகமே!

பக்தி அல்லது அன்பின சுத்தீகரிப்பு நடைபெறும் வேதநெறியாகிய பள்ளியில் ஐந்துவகுப்புக்கள்உள்ளன.ஆனால் ஆசிரியர் மட்டும் ஓருவரே இது ஓராசிரியர் பள்ளி வேதநெறியாகிய மாகான்களின் உரைகளே இப்பள்ளியிலுள்ள ஓராசிரியர். பல படித்தரங்களூடே அன்புணரவு சுத்தீகரிக்கப்பட வேண்டிய மனித சமூகம் முழுவதையும் ஓரு மனிதன் என்றும், வேதாந்த நெறிக்கள் முழுவதையும் ஓர் ஆசிரியர் என்றும் இனி இங்குக் குறிப்பிட்டுஅழைப்போம்.

எனினும் பக்தி பள்ளியில் ஓவ்வொரு வகுப்பிலும் மனிதனின் அன்புணர்ச்சி எவ்வாறு சுத்தமாக்கப்பட்டு, அவன் அடுத்த வகுப்பிற்க்கு முன்னேறுகிறான் என்பதை மேலே விழக்க புகுமுன் அவ் வைந்து வகுப்புகளையும் பற்றி ஓர் சுருக்கமான விபரத்தை முதலில் இங்கு காண்போம்.

வலிமையே ஞாயம்(might is right)

முதல்வகுப்பு

வலிமையே ஞாயம் என்ற ஓழுங்கற்ற, மிருகத் தன்மையால் தனது ஆசைகளை யெல்லாம் நிறை வேற்றிக்கொள்வது அசாத்தியம்என்ற்றிந்த மனிதன் பிறகு பக்திப் பள்ளியில் முதல் வகுப்பில் சேர்ந்தபின், விகிதர்மங்களாகிய தர்ம நெறியைப் பின் பற்றினால் மட்டுமே தன் ஆசைகளை யெல்லாம் தவறாமல் பூர்த்தியாக்கிக் கொள்ளலாம் என்ற நம்பிக்கையோடு கர்மங்களை இயற்ற ஆரம்பிக்கின்றான். அவன் வேதங்களாற் கூறப்பட்ட கர்மங்களையே செய்கிறா னென்றாலும்,அவற்றைச்செய்யும் தன்முயற்சியையுந் திறனையுமே தான் தன் வெற்றிக்கு அவசியமானதாக்க் கருதி நிற்கிறானே தவிர,தனக்குமேல் கடவுளின் சக்தி ஓன்று இருக்கிறது என்பதை அவன் அறிந்தானில்லை.தான் செய்யும் கர்மங்கள் தாமே பலனைக் கொடுத்துவும்,கொடுத்தேயாக வேண்டும என்றவாறு தன் கர்மங்களிலேயே முழு நம்பிக்கை உடையவனாய்,கடவுள் என்று ஓருவர் இருந்தாலுங்கூட அவர் தனது கர்மங்களின் போக்கில் வந்து குறுக்கிட முடியாது என்றும்,கடவுளுங்கூட இத்தியாதி கர்மங்களின் முலம்தான் சக்தி பெற்றிருப்பார் என்றும்,எனவே கர்மங்களைத்தவிர கடவுள் வேறொன்று மில்லை என்றும் நம்பி அவ்வளவு துரம் கர்மபரனாகவிடுகிறான்.

இரண்டாம் வகுப்பு

இரண்டாம் வகுப்பில் இம்மனிதன் வேதங்களால் விதிக்கப்பட்டகாமியக் கர்மங்களைசசெய்தால் மட்டும் தனது ஆசைகளை யெல்லாம் நிறைவேற்றிக் கொண்டு விடமுடியா தென்பதும்,கடவுளின் ஆஜ்ஞைக்கு உட்பட்டே கர்மங்கள் பலனைத் தரக்கூடியவே என்பதையும் உணர்கிறான்.ஆகையால், கர்மங்களுக்கு மேலான கடவுளின் சில தெயவீக சக்திகளின் தயவால் கர்ம பலன்களை எளிதில் அடைய முடியும் என்று கண்டு,கடவுளின் பலவேறுபட்ட சக்திகளையுடையனவான பலநாமரூபத் தெய்வங்களை உபாசித்து அவற்றின் தயவால் தனது பற்பலவான அசைகளையும் நிறைவேற்றிக் கொள்ளலாம் என்று நம்பி நானா தெய்வ உபாசனைகளில் ஈடுபடுகிறான்.கடவுள் ஓருவரே அவர் ஓருவரே நானா தெய்வ நாம ரூபங்கள் மூலமாகவும் அருள் செய்து வருவார் என்ற உன்மை இன்னும் அவனுக்குத் தொரியாத்தால்,தான் பலவித ஆசைகளும் நிறைவேற பல்வேறு நாமரூப உபாசனைகளும் அவசியம் செய்தே யாகவேண்டும் என்றெண்ணி உபாசிக்கிறான்.கடவுள் ஓருவரே என்ற உண்மையை அப்பொழுது அவனுக்குக் கூறினாலும்,அவனது மனம் பக்குவப்படாத்தால், அந்தந்தக் காமியங்களை யருளும் சக்தி அந்தந்த நாம ரூபங்களுக்குத்தான் உண்டு என்று அவன் நம்புவதால் அம் மனம் அதை ஏற்றுக் கொள்ளாது.

மூன்றாம் வகுப்பு

மூன்றாம் வகுப்பிலோ,உண்மையாகவே கடவுள் ஓருவர்தான் இருக்கிறார் என்றும் அவரது சக்தியே இதற்குமுன் தான் உபாசித்த பல வேறு நாமரூபங்களின் மூலமாகவும் தனக்கு உதவி வந்த்து என்றும் அறிகிறான். அறிந்த்தும் அவன் மனம் நானாரூபங்களிடம் ஓடிச்செல்ல விரும்பாமல் தான் இஷ்டப்பட்டுத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட ஏதாவதொரு நாமரூபக் கடவுளே தன்இஷ்ட தெய்வம் ஓன்றே தான் எல்லா ஆசைகளையும் பூர்த்தி செய்து வைக்கக் கூடியவர் என்றுணர்ந்து அந்த இஷ்டதெய்வம் ஓன்றையே ஏகாக்கிரமாக உபாசிக்க ஆரம்பிக்கிறான்.

இந்த மூன்றாம் வகுப்போ(a) என்றும்(b) என்றும் இருபிரிவுகளாகப் பிரித்து விளக்கப்படுகிறது.மூன்றாம் வகுப்பின்(a)பிரிவிலிருக்கும் மனிதன் ஏகதெய்வ ஏகாகிர பக்தியுடையவனா யிருந்த போதிலும், இன்னுங்கூட தனது உலகவிஷயாசைகளைப் பூர்த்தி செய்துக்கொள்ளும் நோக்கத்துடனேயே தன் இஷ்டதெய்வத்தை உபாசிக்கின்றான்.அதன்பிறகு நல்ல விவேகமுதித்து, தன் இஷ்ட தெய்வத்தின் மேல் மட்டும் அன்பு பெருகும் போது,இஷ்ட தெய்வத்திடமிருந்து உலக விஷயாசைப் பொருள்களை யாசிப்பதை விட்டு விட்டு, இஷ்ட தெய்வத்தின் அன்புக்காக மட்டும் அன்பு செய்கின்ற நிஷ்காமிய பக்தியைப் பெறுகின்றான்.அவன் மூன்றாம் வகுப்பின் (a)பிரிவிலிருக்கும் போதெல்லாம் அவனது பக்தி விஷய பக்தியே.மூன்றாம் வகுப்பின் (b) பிரிவில்தான் அவனது பக்தி தெய்வ பக்தியாக மலர்கிறது.

நான்காம் வகுப்பு

நான்காம் வகுப்பில் இம் மனிதன் மூன்றாம் வகுப்பின் (b) பிரிவில் உபாசித்த தன் இஷ்டதெய்வமே மனித உருக்கொண்டு இவன்முன் சற்குருவாக வந்து தோன்றுகின்றது. உலக விஷயாசைக் கலப்பற்ற,உத்தம்மான,ஏகாக்கிர, இஷ்டதெவ பக்தியின் மகிமையால் விகாச முற்றிருந்த அவனது பரிசுத்த உள்ளம் இப்போது தன் முன் மனித வடிவிற் காணப்படும் சற்குரு வானவர் தான் முன்பு உபாசித்த தன் இஷ்ட தெய்வமேதான் என்ற உன்மையை அறிய முடிகிறது. அதனால் இஷ்டதெய்வ நாம ரூபத்தின் மேலிருந்த நிஷ்காமியப் பேரன்பு முழுவதும் அப்படியே இப்போது சற்குருவின் நாமரூபத்தின் மேல் அவனுக்கு ஏற்பட்டு விடுகின்றது.ஆனால் சற்குருவோ அவனுக்குத் தன் நாமரூபத்தின் மேல்

“இந்த நான் யார்?

“பலனில் இச்சையற்றுக் கர்ம்ம் புரி” என்கிறது கர்மயோகம்,

“இதரப் பொருள்களை விரும்பாதே கடவுளை விரும்பு” என்கிறது பக்தியோகம்.

“இறைவனிடமிருந்து பிரிந்து நீ ஜீவனாகிச் சிறுமைப் பட்டு விட்டாய் அவனிடம் மீண்டும் போய்ச் சேர்” என்கிறது இராஜ யோகம்.

“நீ அவனை அறி” என்கிறது ஞானயோகம்.

இந்த நான்கிலும் “நான்” ஓருவன் இருந்துக் கொண்டே நிஷ்காமிய கர்ம்ம் புரிய வேண்டும் “நான்” ஓருவன் இருந்துக் கொண்டே இறைவனை நேசிக்க வேண்டும்,பிரிந்து வந்தவனாகிய நான் ஓருவன் இருந்தே அவனைப்போய்ச் சேரவேண்டும் இறைவனை அறியாத “நான்” ஓருவன் இருந்தே அவனை அறியமுற்படவேண்டும்,இவ்வாறு இந் நான்கு யோகங்களிலும் “நான் இவன்”

அல்லது ‘நான்இது’ என்ற ஓரு தனிப்பட்ட (ஜீவ) இருப்பு அவசியப் படுகிறது.இந்த நான் இல்லாமல் எந்த யோகமும் செய்ய முடியாது

“இந்த நான் யார்? பதில்

சுடுகாட்டு நாயின் கதை.

ஓர் நாய் சுடு காட்டிற்குப் போயிற்று.சதைப்பற்று முழுவதும் எரிந்துபோய் மிஞ்சிக் கிடக்கும் கூரிய எலும்பு ஓன்றை அது கவ்விக்கொண்டு வந்த்து அதை வாயிலிட்டு பற்களால் பலமுறை கடித்துப் பார்த்த்து எலும்பு நாயின் வாயில் குத்தி இரத்தம் வடிய ஆரம்பித்த்து இரத்தம் தோய்ந்த அவ் வெலும்பை நாய் கீழே போட்டுப் பார்த்த்து எலும்பின் மேற்புறம் இரத்தம் காணப்படுவதைக் கொண்டு ஓகோ கடிக்க்க் கடிக்க எலும்பினுள்ளிருந்து இரத்தம் வருகிறது,என்று நினைத்து,அவ்விரத்த்தை நக்கிக் குடித்த்து மறுபடியும் வாயிலிட்டு முன்னிலும் பன்மடங்கு அதிக பிரயாசையோடு கடித்த்து தன் வாயில் மேலும் புண்கள் உண்டாகி இரத்தம் எலும்பின் மேற் பெருகிற்று. மிண்டும் நாய் எலும்பை கீழே போட்டு இரத்த்தை குடிப்பதும் மீண்டும் எலும்பை கடிப்பதுமாகவேலை செய்து கொண்டிருந்த்து உன்மையில் இரத்தம் எலும்பிலிருந்து வரவில்லை,தன்வாயினின்றே வருகிறது என்பதை அந்த நாய் உணரவில்லை.

இதுபோலவே,மனிதன் வெளிப் பொருள்களை அனுபவிக்கும் போது தன்னுள்ளுள்ள சுகத்தையே சிறிது பெருகிறான் ஆனால் அறியாமையால், அப் பொருள்களிலிருந்தே சுகம் வருவதாக்க் கருதுகிறான்! கதையிற் கண்ட நாயைப் போல நடந்துகொள்கிறான் அதனால், மீண்டும் மீண்டும் எலும்பையே கடித்த நாயைப் போல மீண்டும் மீண்டும் வெளிப் பொருள்களைத் தேடுவதிலேயே அதற்காக உழைப்பதிலேயே, வாழ்நாள் முழுவதையும் செலவிடுகிறான்!. அந்தோ! அதன் பயனாக என்ன விளைகிறது ? கணக்கற்ற

துன்பக் குவியலும், பகைவுணர்வுகளுமே மிச்சம்!, இதுவே அறியாமை அல்லது மாயை,!!

உலக சரித்திரம் கூறுகின்ற கற்கால மனிதர்களிலிருந்து தற்கால அணு வாராய்ச்சியாளர்கள் வரை உண்டான மனித சமூகம்.அறிவுத்துறையில் ஆராய்ந்தாராய்ந்து உழைத்த பாடுக ளெல்லாம்,திரும்பத் திரும்ப எலும்பைக் கடித்த நாயின் முயற்சியே யாயிற் றல்லவா ஓளிக்காமல் சொல்லப்பட்டால் உண்மை இதுவே ஏனெனில் வெளிப் பொருள்களாகின்ற பஞ்சேந்திரிய சுக சாதனங்களைத் திரட்டுவதைத் தவிர இன்று உலகிற் காணப்படும் முன்னேற்றம் வெறென்ன நிகழ்திருக்கிறது சொல் உலகின் இத்தனை வித முயற்சிகளுக்கும் அடிப்படைக் கருத்தாவது சுகம் வெளிப் பொருள்களிருந்து வருகிறது என்ற தப்புக் கொள்கையே தான் வேறொன்று மில்லை எலும்பிலிருந்துதான் இரத்தம் வருகிறது என்ற எண்ணிய நாய்க்கும் இகத்தின் பாக்கியங்களாகிய வெளிப் பொருள்களைப் பெருக்கிக் குவிக்கும் நவீன பௌதிக விஞ்ஞான ஆராய்ட்சி முன்னேற்றத் தால்தான் உலகம் சுகமடையும் என்று எண்ணுகின்ற மனிதனுக்கும் என்ன வித்தியாசம் இருக்கிறு சொல் ஓன்றுமேயில்லை யன்றோ.

உலகின் நோக்கம் ஓழியா வின்பம்

உலகம் அறிவால் முன்னேறுகிறது. அறிவின் விளக்கமே உலகிற் காணப்படும் சிறப்புக்கள் உலகம் எதை நோக்கி முன்னேறுகிறது உலகிற்கு என்ன வேண்டும் ஊன்றி கவனித்தால், உலக ஜீவர்கள் அனைவரும் சுகத்தை யடையவே பாடுபடுகிறார்கள் என்பது தெரியவரும் எறும்பு முதல் ஏகதிபத்தியக்காராகளாகிய சக்கரவர்த்திகள் வரை அனைவரும் உழைக்கின்றனர் எதற்காக சுகத்திற்காகவே.ஓவ்வெருவருக்கும் தற்போது தனக்குள்ள நிலையைவிட சுக்கரமான ஓரு நிலை வேண்டுமென்ற ஆவல் இருக்கிறது.ஓருவன் மிகப்பாடு பட்டு உழைத்து, வாழ்வுக்கு வேண்டிய,உணவு,வீடு,மனைவி,மக்கள்,உத்தியோகம்,போன்ற பல சுக சாதனங்களை விருத்தி செய்கிறான்.ஏனெனில் அவைகளிலிருந்து தனக்குச் சுகமுண்டாகும் என்பதற்காகவே அப்படிச் செய்கிறான்

இவ்வாறு மனிதன் தேடும் சுகமானது அவனால் அனுபவிக்கப்படுகிறது.ஆனால் அது நீடித்து நிற்பதில்லை.கொஞ்ச நேரமே சுகம் போல் தோன்றி,பிறகு அதுவிலகிவிடுகிறது. ஓரு மனிதன் தன் வாழ்வில் சுகம் அனுபவிக்கும் பற்பல வழிகளையும் ஆராய்தால் ஓரு முடிவுக்கு வரலாம்.அதாவது,மெய்,வாய்,கண்,மூக்கு,செவி,ஆகிய இவ் வைந்து கருவிகளால் அனுபவிக்கப்படுவதே இப்போது மனிதன் கண்டுள்ளசுகம்.இவ்வைம் பொறிகளுக்கும் வேண்டியவற்றைத் தேடுவதே,இன்று வரை மனித சமுகத்தின் பேருழைப்பாக இருந்து வருகிறது.

கண்ணுக்கு இனியதைப்பார்கும் போது மனிதன் ஆனந்தமடைகிறான், அக் காட்சி நீங்கினால் துக்கமடைகிறான்,காதுக்கு இனிய ஓசையையோ,பேச்சையோ கேட்கும் போது ஆனந்தந்தையும்,அது நீங்குவதால் துக்கத்தையும் அடைகிறான்.காட்சி ,கேள்வி இவைகளைப் போலவே ஸ்பரிசம் தொட்டுணர்வது,ருசி,மணம்,வாசனை ஆகியவைகளையும் சுக வடிவாகவும் துக்கவடிவாகவும் மனிதன் அனுபவிக்கிறான் பஞ்சேந்தியங்கள் என்று சொல்லபடும் இக் கருவிகள் ஐந்தும் மனிதனுக்கு சுகத்தைக் கூட்டி வைப்பதாகத் தோன்றினாலும்,அவைகள் எப்போதும்

இடைவிடாமல் சுகம் தருவதில்லை.

கொஞ்சங்கூட துக்கம் கலக்காத முழுச்சுகத்தையே மனிதன் எவனும் விரும்புகிறான் என்பது திண்ணம்.இதை மறுக்கமுடியாது.ஆனால் அவ்வித சுகத்தை இதுவரை எந்த மனிதனும் அடையவில்லை ஆனால் அப்படிப்பட்ட சுகத்தை அடைய முடியாதா முடியும் முழுச்சுகமாகிய பெரிய இன்பம் மொன்றை அடைய வேண்டுமென்று உயிர்கள் விரும்புவது தப்பல்ல ஆனால் அதற்க்கு இந்நாள் வரையில் மனிதர்கள் நிருமாணித்து நடத்தி வரும் திட்டந்தான் தப்பாக விருக்கிறது அதனால்தான் மனிதன் எவ்வளவுதான் உழைத்தும் அந்தப் பூரண சுகத்தை அடையவில்லை.

இவ்விதம் சகல ஜீவர்களும் விரும்பும பரிபூரண சகத்திற்க்கு அழைத்துச் செல்லும் மார்க்கங்களே உலகில் தோன்றியுள்ள மதங்களாகும். மதம்என்றால் மதிக்கப்பட்ட கொள்க்கள் அல்லது வழிகள் என்று பௌருள்படும். எந்தவழியில் முயன்றால் பூரண சுகத்தை யடையலாம் என்பதைக் காட்டிக் கொடுப்பதே மதங்களின் வேலை.ஆனால் இக் காலத்தில் மனிதன் மதாபிமானம் என்ற ஓரு வெறி மயக்கத்தாலும்,மதங்களின் உன்மையைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ள வியலாத அறியாமையாலும்.பரிபூரண சுகநிலையே மத்த்தின் முலம் அடையமுடியாமல் இடை வழியிலேயே தடுக்கப்பட்டு விடுகிறான்.

மனிதர்களுள் சுகத்தை விரும்பாதவர்கள்யாராவதுண்டா கடவுளை இல்லை என்று கூறுவோர்கூட தமக்குச்சுகம் வேண்டாமென்று கூறமாட்டார்கள் மனித தேகம் பெற்ற எவனும் இதற்க்கு விலக்கல்ல.